Wkrótce po powołaniu, pierwszy zarząd Spółdzielni zamawia projekty domków. Bez nich nie można bowiem opracować planu finansowego, potrzebnego do ubiegania się o kredyty.
Zlecenie otrzymuje wybitny warszawski architekt-urbanista, profesor Politechniki Warszawskiej – Tadeusz Tołwiński (1887-1951). Ten wykształcony w Karlsruhe entuzjasta idei miasta-ogrodu, który odwiedza w 1910 r. wzorcowe angielskie Letchworth i zna niemieckie osiedla tego typu, znany jest jako autor najlepiej opisanego przez prasę fachową projektu miasta-ogrodu w Ząbkach pod Warszawą (1912), jednej z koncepcji dla Żoliborza (1921-23) i projektu letniska miasta-ogrodu Kamienna Góra pod Gdynią (1922-24). W latach 1922-24 wg jego projektu zbudowano Gimnazjum im. St. Batorego, a w 1927-38 - Muzeum Narodowe. Praca Tołwińskiego obejmuje – poza projektem - nadzór nad realizacją obiektów. W 1926 r. ze względu na duże opóźnienia w budowie i niestaranny nadzór nad wykonawcami robót, zarząd Spółdzielni zrywa umowę z Tołwińskim.
W 1926 r. zarząd podpisuje umowę z arch. Aleksandrem Więckowskim (1892-1948), który nie będąc nauczycielem akademickim, nie jest tak znany jak jego poprzednik, lecz ma udane realizacje. Wykształcony jak większość ówczesnej elity za granicą (studia architektoniczne na politechnikach w Brunszwiku, Monachium oraz w Zurychu), od 1923 r. do 1939 r. pracuje w departamencie budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, budując wojskowe sanatoria i domy wypoczynkowe. Jako nowy główny projektant osiedla oficerskiego na Sadybie tworzy plany i nadzoruje budowę m.in. najważniejszego domu osiedla – bloku oficerskiego przy ul. Morszyńskiej i Powsińskiej (1928-29).
