Dokonania Towarzystwa
Zawiązanie Towarzystwa skonsolidowało mieszkańców zachodniej części osiedla, którzy zbudowali ulicę Zdrojową
Wszystko zaczęło się w okolicy ul. Zdrojowej, gdzie grupka mieszkańców Sadyby na czele z nieżyjącym już Lechem Wysokińskim skrzyknęła się, by zbudować obecną ulicę Zdrojową. Pierwsze formalne zebranie Towarzystwa miało miejsce 20 maja 1990 roku, co zostało uwiecznione w statucie organizacji. Wśród założycieli Towarzystwa przeważali wtedy intelektualiści – prof. Jerzy Jędruszek, wspomniany prof. Lech Wysokiński (pierwszy prezes), prof. Hanna Adamczewska-Wejchert.
Towarzystwo doprowadziło do wpisania Miasta-Ogrodu Sadyba do rejestru zabytków.
Zapał grupy założycieli Towarzystwa szybko zaowocował znaczącymi sukcesami. Już 12 grudnia 1993 roku z inicjatywy prof. Adamaczewskiej-Wejchert Towarzystwo doprowadziło do wpisania Miasta Ogrodu Sadyba do rejestru zabytków.
Towarzystwo stworzyło naukowe podstawy dla wiedzy o Mieście-Ogrodzie Sadyba
W latach 1993-1995 założyciele Towarzystwa wraz z późniejszym prezesem Stefanem Maciągiem i wielu innymi entuzjastami zorganizowali pięć sympozjów naukowych z wykładami znanych ekspertów i wydaniem broszur pokonferencyjnych. Jedno z sympozjów poświęcone było Jeziorku Czerniakowskiemu, które od 18 lutego 1987 nosiło już status rezerwatu przyrody (nota bene status wywalczony przez to samo środowisko mieszkańców jeszcze przed formalnym zawiązaniem się Towarzystwa). Konferencje stanowiły wielki krok w poszerzaniu i kodyfikowaniu wiedzy o starej Sadybie.
Aktywnie monitorując plany zabudowy i występując jako strona w postępowaniu administracyjnym, Towarzystwo udaremniło powstanie kilku apartamentowców na atrakcyjnych działkach osiedla.
Towarzystwo podjęło walkę o systemowe rozwiązania dla Miasta Ogrodu Sadyba. Chodziło o ochronę osiedla przed zmianą charakteru zabudowy i utrzymanie miasta ogrodu. Towarzystwo odniosło kilka spektakularnych zwycięstw nad inwestorami zainteresowanymi wprowadzeniem zabudowy apartamentowej. Nie doszło do powstania m.in. kilku apartamentowców przy ulicach Jodłowej 13 i 17, Jeziornej 1 i Zelwerowicza 15, rozbudowy kompleksu sportowego KS „Delta” (w tym budowy trybun) oraz budowy kompleksu rekreacyno-sportowego w miejscu TKKF "Sadybianka". Ocalało też wiele zabytkowych budynków, w tym przy ul. Godebskiego 14, Zelwerowicza 15, Iwonickiej 40 i Okrężnej 5. Podsumowując Towarzystwo brało udział jako strona w ponad 100 postępowaniach administracyjnych podejmując skuteczne interwencje na poziomie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, służb konserwatorskich, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz nadzoru budowlanego.
Przez kilka lat Towarzystwo walczyło o wprowadzenie korzystnych dla Sadyby zapisów do studium zagospodarowania Warszawy – nadrzędnego dokumentu planistycznego, określającego zasady zabudowy w całym mieście.
Studium jest ważne, ponieważ wprowadza nieprzekraczalne zasady i wskaźniki dla planów miejscowych określających precyzyjnie możliwości zabudowy w konkretnych kwartałach miasta (np., w Mieście Ogrodzie Sadyba).
Przez tworzenie wielu pism i aktywną obecność w różnych komisjach i na sesjach Rady Warszawy udało się Towarzystwu wprowadzić zapis podnoszący udział terenów zielonych w mieście ogrodzie z planowanych 40-60% do minimum 60%. Udało się nam też wprowadzić ograniczenia zabudowy m.in. do 10% w okolicach Jeziorka Czerniakowskiego (za kanałkiem). Uchroniliśmy przed zabudową i zachowaliśmy jako zielony obecny Skwer Starszych Panów. Wreszcie, z naszej inicjatywy nadano status zieleni fortecznej terenowi na Forcie IX przy ul. Powsińskiej – co powinno uchronić te tereny przed zabudową.
W 2007 roku Towarzystwo rozpoczęło intensywne działania edukacyjne o historii Miasta Ogrodu Sadyba, obejmujące wykłady, spacery i wystawy.
Cykl wykładów. W 2007 roku ruszył cykl wykładów historycznych „Poznaj Sadybę”. Co dwa tygodnie w jednej z sadybiańskich szkół najwybitniejsi eksperci z poszczególnych tematów (architekci, historycy, antropolodzy kultury) prowadzili bezpłatne prelekcje dotyczące wybranych aspektów Miasta Ogrodu Sadyba. Prezentacjom ze slajdami towarzyszyły następujące chwilę później spacery w terenie. Wśród poruszanych tematów były: osiedle Sadyba Oficerska; kresowe uzdrowiska, od których nazwy wzięły znane sadybiańskie ulice; kolejka wilanowska, znani ludzie Sadyby, Miasto-Ogród Czerniaków i osiedle Społem, przedwojenna szkoła powszechna w Mieście-Ogrodzie Czerniaków, latarnie gazowe, projektant Miasta Ogrodu Czerniaków prof. Oskar Sosnowski, właściciel Czerniakowa z czasów jego świetności marszałek Stanisław Herakliusz Lubomirski, oficerowie Sztabu Generalnego – mieszkańcy Sadyby Oficerskiej. Wykłady gromadziły za każdym razem od 100 do 150 osób.
Wystawa plenerowa o Sadybie Oficerskiej. Równolegle z cyklem wykładów zorganizowaliśmy stałą plenerową wystawę o osiedlu Sadyba Oficerska (stanowiącym jeden z dwóch członów Miasta-Ogrodu Sadyba). Zdjęcia z opisami stworzyły spójne opowiadanie na 24 planszach wielkoformatowych. Wystawa zawisła we wrześniu 2007 r. na ogrodzeniach prywatnych posesji przy Okrężnej i Morszyńskiej (i na prośbę mieszkańców wciąż wisi). Patronami wystaw byli: SARP (Stowarzyszenie Architektów Polskich) i Muzeum m.st. Warszawy, a sponsorem – PGNiG.
Wystawa o miastach ogrodach. W 2007 roku prezentowaliśmy również wystawę warszawskiego oddziału SARP (Stowarzyszenia Architektów Polskich) o podwarszawskich miastach-ogrodach. Dzięki uprzejmości SARP-u przez kilka miesięcy (kwiecień – czerwiec 2007) wystawialiśmy w oknach naszej siedziby wybrane plansze z wystawy, którą przygotowano kilka lat wcześniej na specjalne seminarium SARP uświetniające 100-lecie wydania w Anglii manifestu ruchu miast-ogrodów. Plansze – pokazywane w celu poszerzenia wiedzy mieszkańców Sadyby o idei miast-ogrodów - ukazywały inne osiedla zielone w Polsce i zagranicą.
Prezentacja Stołecznego Konserwatora Zabytków. Zorganizowaliśmy prezentację Stołecznego Konserwatora Zabytków dla członków Towarzystwa. Podczas zebrania informacyjnego dla członków w maju 2007 r., konserwator p. Ewa Nekanda-Trepka mówiła m.in. o tym, na czym polega konserwacja układów urbanistycznych, takich jak Miasto-Ogród Sadyba, oraz co konkretnie będzie ustalone w zakresie urbanistyki, architektury i zieleni w przyszłym planie miejscowym. Na wniosek wynajętego przez siebie i obecnego na spotkaniu eksperta ds. wartości historycznych Sadyby, arch. Marii Sołtys, Ewa NekandaTrepka oficjalnie przekazała Towarzystwu mapy z planowanymi wytycznymi konserwatorskimi dla Miasta-Ogrodu Sadyba, które zostały ujęte w opracowaniu naukowym i mają być uwzględnione w przyszłym planie miejscowym jako wkład konserwatora zabytków
Konkurs wiedzy. Przeprowadziliśmy kilka edycji konkursu wiedzy o Mieście-Ogrodzie Sadyba dla uczniów szkoły podstawowej 103. Podczas dorocznego pikniku szkoły kilkadziesięciu uczniów z klas 4-6 odpowiadało na kilkanaście pytań z możliwością wyboru spośród kilku podanych odpowiedzi. Zwycięzcy otrzymywali atrakcyjne nagrody rzeczowe.
Spacerownik Gazety Wyborczej. Kulminacją dwuletniej, szerokiej akcji edukacyjnej na poziomie lokalnym było wydanie Spacerownika o Mieście Ogrodzie Sadyba w Gazecie Wyborczej. Publikacji, która powstała w dużej mierze z inspiracji i dzięki materiałom i kontaktom Towarzystwa, towarzyszył spacer po trasie Spacerownika, prowadzony przez jego autora, dziennikarza Gazety, Tomasza Urzykowskiego. W niedzielę 11 maja 2008 roku po Sadybie przeszło kilkuset entuzjastów historii z całej Warszawy.
Towarzystwo zorganizowało dwudniowe wyjazdowe seminarium edukacyjne w pierwszym na świecie mieście-ogrodzie w Letchworth k. Londynu (20-21 marca 2007).
Dzięki finansowemu wsparciu British Council, Instytutu Kultury Polskiej w Londynie oraz Letchworth Garden City Heritage Foundation, zaproszeni przez nas warszawscy urzędnicy i przedstawiciele organizacji pozarządowych mogli wspólnie poznać historyczne założenia idei miast-ogrodów oraz mechanizmy zarządzania takim miastem.
Seminarium miało przede wszystkim na celu pogłębienie i ujednolicenie wiedzy wyższych urzędników m.st. Warszawy na temat pierwotnej koncepcji miast-ogrodów oraz obecnej praktyki zarządzania nimi na przykładzie osady w Letchworth. Organizatorzy liczyli na to, że informacje zdobyte podczas wyjazdu pozwolą urzędnikom podejmować spójne i zgodne z pierwotnymi ideami decyzje dotyczące przyszłości warszawskich miast-ogrodów.
Drugim celem wyjazdu było pogłębienie związków między organizacjami pozarządowymi w Polsce i Anglii oraz nawiązanie między nimi długoterminowej relacji, zorientowanej na wzajemną wymianę doświadczeń i praktyk.
W seminarium wzięło udział 18 osób. Większość z nich stanowili wyżsi urzędnicy i specjaliści m.st. Warszawy, zaangażowani w podejmowanie decyzji dotyczących stołecznych miast-ogrodów, w tym zastępca dyrektora Biura Architektury i Planowania Przestrzennego (dawnego Biura Naczelnego Architekta Miasta)- Jolanta Latała, naczelnik wydziału planowania miejscowego w tym biurze - Marek Mikos oraz stołeczny konserwator zabytków - Ewa Nekanda-Trepka. Drugą, mniejszą grupę uczestników stanowili przedstawiciele organizacji pozarządowych z miast-ogrodów w Warszawie i okolicach (Podkowa Leśna, Sadyba, Włochy, Milanówek), którzy chcieli wprowadzać modelowe rozwiązania z angielskich miast-ogrodów w swoich okręgach.
W strugach deszczu we wrześniu 2007 rozpoczął się pierwszy festiwal Otwarte Ogrody na Sadybie. Od tego momentu co roku – już kilkanaście lat – w wybrany weekend czerwca Towarzystwo i mieszkańcy organizują ponad 20 imprez celebrujących dziedzictwo kulturowe osiedla i integrujących lokalną społeczność.
Powołany do tego, by przybliżać różne aspekty lokalnego dziedzictwa kulturowego oraz integrować wokół nich lokalną społeczność, festiwal stał się autentycznym świętem Miasta Ogrodu Sadyba. Podczas jednego z czerwcowych weekendów Towarzystwo wraz z mieszkańcami co roku organizuje ponad 20 imprez kulturalnych i integracyjnych w miejscach publicznych i ogrodach prywatnych.
Wśród imprez spotkać można koncerty, wystawy, konkursy (ogrodów, ciast…), potańcówka w stylu retro, pchli targ, biegi, podchody. Są też spektakularne wydarzenia w rodzaju spektaklu światło i dźwięk nad Jeziorkiem Czerniakowskim, pokazów teatralnych, premierowe rozpalenie zrewitalizowanych latarni gazowych, czy przejazd zabytkowymi samochodami po ulicach Sadyby.
Festiwal Otwarte Ogrody na Sadybie powstał jako jedna z lokalnych edycji festiwalu pod wspólnym hasłem „Otwarte Ogrody”. Inne lokalne edycje odbywają się do dziś w zaprzyjaźnionych miastach-ogrodach w Warszawie i okolicach - Podkowa Leśna, Milanówek, Komorów, Józefów, Konstancin Jeziorna, Zalesie Dolne.
Za tę działalność w 2010 roku festiwal Otwarte Ogrody otrzymał nagrodę na konkursie „Liderzy Europejskiego Roku Kreatywności i Innowacji 2009 w Polsce” w kategorii „Kultura i sztuka”.
W dużej mierze dzięki Towarzystwu – z jego inicjatywy i dzięki jego uporowi - zrewitalizowano i dostawiono kilkadziesiąt latarni gazowych (na ulicy Kąkolewskiej, Jodłowej, Orężnej, Skwerze Starszych Panów).
Prace rozpoczęto w 2008 roku od przechodzącej rewitalizację ulicy Jodłowej, gdzie do już istniejących 4 latarni gazowych dostawiono 9 replik model 1856. W latach 2009-2010 ustawiono 6 nowych latarni na Kąkolewskiej, 5 na Godebskiego, 10 na Orężnej i 12 na Skwerze Starszych Panów (ostatni klosz zamontowano na tym ostatnim 12 grudnia 2010). Przeprowadzono również renowację 38 zabytkowych latarni gazowych oświetlających ulice: Orężną, Jodłową, Godebskiego i Kąkolewską. Wszystkim latarniom zainstalowano odbłyśniki oraz wymieniono palniki (na palniki z elektronicznym systemem zapalającym i czujnikiem zmierzchowym).
W efekcie Sadyba stała się osiedlem o największej liczbie takich latarni w Warszawie. Kilka lat później Towarzystwo poświęciło latarniom gazowym osobną trasę spacerową oznaczoną jako Szlak Latarni Gazowych na Sadybie.
Towarzystwo doprowadziło do kompleksowej rewitalizacji historycznej ulicy Sadyby. Jej kocie łby pamiętają jeszcze czasy carskiego fortu z końca dziewiętnastego wieku.
W 2006 roku Towarzystwo zorganizowało zespół mieszkańców (w tym z Sadyba Park i Bloku Oficerskiego) i wspólnie przygotowało specyfikację dla przyszłego projektanta reprezentacyjnej, historycznej ulicy Okrężnej, opartą na wytycznych Stołecznego Konserwatora Zabytków. Specyfikacja ta obejmowała odtworzenie historycznego układu ulicy, utrzymanie chronionej przez rejestr zabytków nawierzchni z kamienia polnego, zachowanie jak największej powierzchni zielonej, stworzenie placu zabaw dla dzieci, poprowadzenie ścieżki rowerowej od Powsińskiej do Jeziorka Czerniakowskiego oraz przeniesienie pomnika kolejki wąskotorowej z pl. Rembowskiego na bardziej eksponowane miejsce u wylotu Okrężnej (w tym stworzenie tablicy informacyjnej o historii kolejki wraz z oświetleniem).
Uzgodniliśmy z wiceburmistrzem i wydziałem Infrastruktury a Mokotowie wprowadzenie naszej specyfikacji do specyfikacji projektowej, a następnie współdziałaliśmy z urzędem, by doprowadzić do ogłoszenia i zamknięcia przetargu na projekt. Namówiliśmy projektanta wybranego w konkursie, aby – dla utrzymania spójności koncepcji zieleni na placu Rembowskiego i ulicy Okrężnej - skorzystał z usług tego samego nagrodzonego przez UNESCO architekta krajobrazu, który zaprojektował już wcześniej park przy Szkole Podstawowej 115 na ul. Okrężnej.
Na początku lipca 2009 roku zakończyła się 10-miesięczna rewitalizacja pierwszego odcinka, a pod koniec grudnia 2009 roku – duża część drugiego odcinka ulicy Okrężnej – historycznego, reprezentacyjnego traktu Miasta Ogrodu Sadyba.
Z racji rangi tej ulicy dla tożsamości osiedla i konieczności zaangażowania nietypowych specjalistów (do przełożenia historycznego bruku z kamienia polnego, wpisanego do rejestru zabytków), Towarzystwo uważnie i na bieżąco monitorowało, czy przebudowa odbywała się zgodnie z projektem, który Towarzystwo współtworzyło na etapie wytycznych.
Dzięki zleceniu płatnej ekspertyzy i wykazaniu niedociągnięć, Towarzystwo doprowadziło do lepszego nadzoru dzielnicy nad pracami oraz sensowniejszemu wyborowi wykonawcy drugiej części ulicy. Towarzystwo zostało również dopuszczone do uczestnictwa w projektowaniu 2. etapu przebudowy. Dzięki Towarzystwu i mieszkańcom udało się też – mimo wątpliwości i protestów niektórych sąsiadów - z sukcesem zrewitalizować i ożywić zaniedbany, ciemny, wieczorami niebezpieczny historyczny Plac Rembowskiego, ustawić tam ławki i stylizowane latarnie pastorały, wprowadzić zieleń.
Wreszcie, ostatnim efektem monitoringu rewitalizacji ul. Okrężnej, prowadzonego przez Towarzystwo, było doprowadzenie do ujęcia w planie inwestycyjnym na rok 2010 budowy kanalizacji burzowej i wymiany nawierzchni na graniczącej z przebudową ul. Cieplickiej. W ten sposób zakończona zostanie przebudowa całego historycznego centrum Miasta Ogrodu Sadyba wraz z przyległymi ulicami.
Nowy wygląd, nawiązujący do czasów przedwojennych zyskały ulice Jodłowa, Okrężna, Cieplicka i Plac Rembowskiego.
Zgodnie ze standardem, który dla Miasta Ogrodu Sadyba określił stołeczny konserwator zabytków (a w 2014 roku podtrzymała Rada Warszawy w planie miejscowym), wszelkie przebudowywane ulice we wschodniej, zabytkowej części osiedla mają być pokryte granitowym brukiem na jezdni oraz betonowymi płytami chodnikowymi 50cm na 50cm na chodnikach. Ulice te mają oświetlać oryginalne latarnie gazowe lub ich (nawet elektryczne) repliki model 1956 oraz pastorały warszawskie model 1923. Po kilku latach braku jakichkolwiek remontów dróg, standard konserwatorski wrócił przy okazji przebudowy ulicy Juraty w 2018 roku. Ma on również obowiązywać przy przebudowie ulicy Goraszewskiej planowanej na lata 2019-2020.
Z inicjatywy i projektu Towarzystwa zaniedbany zieleniec u zbiegu Jodłowej i Goraszewskiej przeobraził się w Skwer Starszych Panów. Staraniom Towarzystwa zawdzięcza on swój obecny wygląd i nazwę.
Miasto Ogród Sadyba cierpi na brak publicznych miejsc spotkań i integracji, czyli nie pełni jednej z podstawowych funkcji miast ogrodów (społecznej). Aby zapełnić tę ważną lukę, Towarzystwo postanowiło przebudować pod tym kątem jeden z nielicznych „wolnych” zieleńców – skwer przy ul. Jodłowej i Godebskiego (z inicjatywy i dzięki staraniom Towarzystwa od czerwca 2009 r. zwany Skwerem „Starszych Panów” na cześć mieszkającego niegdyś na Sadybie Jeremiego Przybory) - który dotąd pełnił głównie funkcję komunikacyjną.
Po przekonaniu Wydziału Ochrony Środowiska dla Dzielnicy Mokotów, Urząd Dzielnicy Mokotów wpisał rewitalizację skwerku (w tym budowę placyku zabaw) do planu zadań inwestycyjnych na rok 2008, a w 2008 roku rozpisał konkurs na projekt skweru. Tymczasem Towarzystwo wniosło w aporcie rzeczowym darmowy projekt rewitalizacji, wykonany przez architekta krajobrazu, ale ten nie został przyjęty do realizacji ze względu na procedury urzędowe. Projekt, który wygrał w konkursie, został jednak skonsultowany z Towarzystwem, a jego autorka Katarzyna Molska zadbała, by uwzględniał postulowane przez Towarzystwo funkcje społeczne (placyk zabaw, centralny punkt spotkań, ławki, słup ogłoszeniowy, miejsce do wystaw plenerowych).
2009 rok minął Towarzystwu głównie na stałym i aktywnym monitorowaniu postępów prac związanych z zatwierdzeniem projektu, a konkretnie prac związanych z uzgodnieniem podłączeń gazowych do latarń między Gazownią Warszawską i Dzielnicą Mokotów. Wielomiesięczny problem w tych uzgodnieniach udało się wreszcie pomyślnie rozwiązać. Dziś Skwer jest wizytówką Miasta Ogrodu Sadyba.
Towarzystwo wystąpiło do konserwatora zabytków o wpisanie jednego z najstarszych domów Miasta-Ogrodu Sadyba przy Godebskiego 14 do rejestru zabytków. Chodziło o jego zachowanie dla przyszłych pokoleń, a w krótkiej perspektywie o powstrzymanie dalszego niszczenia i ostatecznego zburzenia murów.
Miasto Ogród Sadyba może pochwalić się tylko jednym domem wpisanym do rejestru zabytków. Ale domów kwalifikujących się do takiego wpisu jest znacznie więcej. Aby uchronić je przed degradacją i zburzeniem, Towarzystwo zdecydowało się nie czekać na plan miejscowy, lecz samemu wystąpić do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o nadanie im statusu zabytku. Spośród kilkudziesięciu typowanych domów, jeden uznano za szczególnie zagrożony i wymagający pilnych działań. Pierwszym domem, o którego opiekę konserwatorską wystąpiło Towarzystwo w 2009 roku, był dom przy ul. Godebskiego 14.
Po złożeniu przez Towarzystwo wniosku w styczniu 2010, oględzinach obiektu z udziałem specjalistów Mazowieckiego Konserwatora Zabytów, przedstawiciela zarządu Towarzystwa, właściciela i eksperta Towarzystwa w marcu 2014, decyzja o wpisie do rejestru została wydana 22 maja 2015.
Przy okazji kolejnej edycji festiwalu Otwarte Ogrody Sadyba Towarzystwo utworzyło szlak latarni gazowych na Sadybie. To kilkadziesiąt tablic edukacyjnych, rozwieszonych na ogrodzeniach prywatnych posesji, tworzących szlak spacerowy od wschodniego do zachodniego krańca zabytkowego osiedla.
Dzięki wieloletniemu projektowi rewitalizacji oświetlenia gazowego w latach 2008-2011, dziś Miasto Ogród Sadyba może poszczycić się największym zbiorem czynnych latarni gazowych w Warszawie. Wraz z latarniami elektrycznymi, stworzonymi według tego samego historycznego wzoru co gazowe (z 1856 r.), sadybiańskie latarnie gazowe tworzą sieć spójnych, stylowych lamp, które nadają klimat wieczornym spacerom i przywołują lata świetności osiedla z lat 1930. Aby utrwalić wiedzę o tym wyjątkowym dziedzictwie materialnym Sadyby, z okazji festiwalu powstał pierwszy w Warszawie szlak latarni gazowych.
Na kilkudziesięciu plenerowych tablicach przedstawiono zarówno historię tutejszych latarni gazowych, jak i historię mijanych domów i ludzi w nich zamieszkujących. W wielu przypadkach wiedza o mijanych obiektach i osobach ujrzała światło dzienne po raz pierwszy. Uroczystemu otwarciu szlaku, które nastąpiło 18 maja 2012 roku, towarzyszyła opowieść dwóch przewodników: znanego varsavianisty Jarosława Zielińskiego oraz eksperta Stołecznego Konserwatora Zabytków, arch. Marii Sołtys. Pierwszy opowiadał o latarniach, druga - o domach i ludziach.
Po wielu latach urzędowych utarczek, pikiet w Radzie Warszawy i trzykrotnych zmianach koncepcji wśród urzędników w 2012 roku wywalczyliśmy Plan ochrony Jeziorka Czerniakowskiego, który pozwolił ograniczyć zabudowę rezerwatu i otuliny.
1 czerwca 2012 wszedł w życie plan ochrony rezerwatu Jeziorko Czerniakowskie. Na każdym z trzech etapów jego powstawania, Towarzystwo było głównym, aktywnym uczestnikiem konsultacji społecznych. Pisaliśmy uwagi do kolejnych wersji dokumentu, spotykaliśmy się z urzędnikami, zbieraliśmy ekspertyzy, uczestniczyliśmy w dyskusjach w mediach, w Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Środowiska w Warszawie i w Radzie Warszawy, pisaliśmy pisma ponaglające do różnych gremiów, mobilizowaliśmy różne środowiska organizacji pozarządowych do występowania we wspólnym imieniu, organizowaliśmy protesty społeczne. Wszystkie nasze powyższe działania były konieczne (a jak się później przekonaliśmy, skuteczne). Wielokrotnie pojawiały się bowiem zarzuty, że autorzy planów sprzyjają deweloperom, proponują liberalne rozwiązania, nie poparte głębokimi ekspertyzami, ignorują najważniejsze problemy rezerwatu.
W wyniku protestów kilkunastu organizacji pozarządowych, zrzeszonych w miejskiej Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Środowiska, dwa projekty Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (RDOS) trafiły do kosza. Specjalnie w ich sprawie zbierała się Rada Warszawy. Radni za każdym razem zgłaszali wiele uwag do projektów, przy trzecim wystosowali dodatkowo (jednogłośnie!) apel do wojewody o jak najszybsze wprowadzenie planu. Echa społecznych protestów słychać było też w prasie i telewizji. Do ekologów przyłączyli się w pewnym momencie politycy z wszystkich opcji. Brali udział w pikietach i happeningach, wypowiadali się do mediów, pisali interpelacje do Ministra Ochrony Środowiska. Byli wśród nich m.in. posłowie Adam Kwiatkowski z PiS, Marcin Święcicki z PO, czy Janusz Olejniczak z SLD. Sprawa była już na tyle głośna i kontrowersyjna, że autorzy planu wyróżnili ją na swojej stronie internetowej pod osobnym hasłem „gorący temat”. Sprawie tej poświęcili też osobną konferencję prasową.
Po latach głośnych sporów, trzeci i ostatni projekt planu ochrony wpadł na kilka miesięcy w medialną ciszę, by niepostrzeżenie wypłynąć już jako zatwierdzony akt prawny. 5 kwietnia 2012 zyskał aprobatę Wojewody Mazowieckiego, 8 maja 2012 został podpisany przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie, 18 maja 2012 został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego. Po dwóch tygodniach od ogłoszenia, 1 czerwca 2012 oficjalnie wszedł w życie.
Plan ochrony Jeziorka Czerniakowskiego nie jest optymalny. Obok jednoznacznie pozytywnych rozwiązań, zawiera wiele luk i kontrowersyjnych rozstrzygnięć. Warto jednak zauważyć, że nawet ta ostateczna wersja oznacza duży krok naprzód w stosunku do wersji wcześniejszych. Duża w tym zasługa organizacji pozarządowych i osób fizycznych, które aktywnie uczestniczyły w procesie konsultacji społecznych dla tego dokumentu. Na ich czele stała niezłomnie Joanna Mazgajska z Towarzystwa Ochrony Herpetofauny Tryton, przewodnicząca Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Środowiska. Wraz z nią o zmianę niekorzystnych zapisów w projektach planu walczyli (poza wymienionymi we wstępie posłami) m.in. była radna Mokotowa, Maria Rosołowska, radny Mokotowa, Remigiusz Grodecki, radny Warszawy Krystian Legierski, radny Warszawy, a przy okazji przewodniczący Komisji Ochrony Środowiska przy Radzie Warszawy, Dariusz Figura. Dużego wsparcia udzieliły również: Zielone Mazowsze, Mokotowskie Forum Społeczne, Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych Platan, oraz kilkanaście innych organizacji pozarządowych, zrzeszonych w miejskiej Komisji Dialogu Społecznego ds. Ochrony Środowiska. Osobne słowa uznania należą się Januszowi Białasikowi, byłemu wieloletniemu prezesowi Towarzystwa Społeczno-Kulturalnemu Miasto Ogród Sadyba. Na równi ze wspomnianą wyżej Joanną Mazgajską czuwał on nad przebiegiem prac legislacyjnych na każdym etapie i w każdym gremium, interweniował pisemnie i ustnie, spotykał się z opiniotwórcami i decydentami, mobilizował ludzi do działania, występował publicznie w prasie, telewizji, na posiedzeniach Rady Warszawy. Jemu zawdzięczamy kilka istotnych pozytywnych zmian w ostatecznym planie ochrony, co udokumentowane jest m.in. w tegorocznych protokołach z posiedzeń miejskiej komisji ochrony środowiska, czy też w odpowiedziach RDOŚ na formalne wnioski do planu ochrony.
Równolegle do planu ochrony, organizowaliśmy akcje sprzątania brzegów Jeziorka ze śmieci, a także szereg działań edukacyjnych dotyczących wartości Jeziorka.
Wystawa o ptakach, album wystawowy. W czerwcu 2009 roku Towarzystwo zorganizowało wzdłuż ul. Jeziornej plenerową wielkoformatową wystawę zdjęć ptaków z rezerwatu. Autorem zdjęć wykonanych nad Jeziorkiem był francuski ornitolog znad Jeziorka Yves Lemauviel, a autorem przypisów pod zdjęciami – dyrektor warszawskiego zoo, również ornitolog Andrzej Kruszewicz. Zdjęcia wraz z opisami trafiły również do specjalnie wydanego z tej okazji katalogu powystawowego. Otwarciu wystawy i wydaniu katalogu towarzyszyły dwa wydarzenia: prezentacja multimedialna Andrzeja Kruszewicza o ptakach w mieście i o ptakach Jeziorka, oraz spacer wokół Jeziorka z 2 przewodnikami z Towarzystwa Ochrony Ptaków.
Cykl wykładów o Jeziorku. W październiku 2009 roku Towarzystwo rozpoczęło cykl wykładów multimedialnych poświęconych rezerwatowi Jeziorko Czerniakowskie. Wykłady prowadzili: szef warszawskiego koła Towarzystwa Ochrony Ptaków (o najcenniejszych gatunkach ptaków gniazdujących nad Jeziorkiem Czerniakowskim), przewodnicząca Komisji Zagospodarowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Dzielnicy Mokotów (o najnowszych zagrożeniach dla Jeziorka), eksperci ds. geologii (o stanie wód Jeziorka, zagrożeniach i możliwościach ich poprawy). Wykłady odbywały się w Szkole Podstawowej 115 w Warszawie i przyciągały za każdym razem ponad 100 osób.
Od pierwszej edycji Budżetu Partycypacyjnego w Warszawie, zainicjowanego w 2014 roku, Towarzystwo intensywnie promuje akcję, a jego członkowie bardzo aktywnie zgłaszają pomysły zmian w najbliższym otoczeniu na starej Sadybie. W efekcie, w latach 2015-2018, członkowie, przy intensywnym wsparciu zarządu, zrealizowali na starej Sadybie projekty o łącznej wartości blisko 1,8 miliona złotych.
Budżet to jedna z nielicznych okazji, by mieszkańcy mogli sami zdecydować, co za dzielnicowe pieniądze powinno powstać w ich najbliższej okolicy. W każdej edycji, liczba projektów Towarzystwa waha się od kilku do nawet kilkunastu. Co ważniejsze, dzięki dużej wiedzy formalnej członków zarządu Towarzystwa, aktywnej społeczności lokalnej na osiedlu i dobrze rozwiniętych kanałach komunikacji Towarzystwa z mieszkańcami, wiele projektów zgłaszanych przez członków organizacji pozytywnie przechodzi formalną weryfikację, a potem wygrywa głosowanie mieszkańców i trafia do realizacji w kolejnym roku.
Od maja 2015 do maja 2018, członkowie Towarzystwa, przy intensywnym wsparciu zarządu, zrealizowali na starej Sadybie projekty o łącznej wartości aż 1.771.850 zł. (tj. 255.250 zł za 2 projekty w 1. edycji, 424.400 zł za 4 projekty w 2. edycji, 380.800 zł za 8 projektów w 3. edycji, 266.500 zł za 1 projekt w 4. edycji, 444.900 zł za 3 projekty w 5. edycji). Tyle nowych pieniędzy wpłynęło do Miasta Ogrodu Sadyba w zaledwie cztery lata.
Ponad osiem lat zabrała nam walka na szczeblu wielu urzędów o zainicjowanie i przyjęcie precyzyjnego planu miejscowego dla Miasta Ogrodu Sadyba. Sukces osiągnęliśmy w październiku 2014.
Ze względu na duży napór deweloperów i inwestorów indywidualnych, chętnych do intensywnego zabudowania Miasta Ogrodu Sadyba i brzegów Jeziora Czerniakowskiego, Towarzystwo podjęło w 2006 roku prace zmierzające do wprowadzenia planów miejscowych dla tych terenów, a więc przepisów prawa, które by jednoznacznie i systemowo określały funkcje wszystkich działek, oraz maksymalną powierzchnię i gabaryty zabudowy na tych działkach. Celem było stworzenie rozwiązań systemowych, wprowadzających ład przestrzenny na terenach objętych planem.
Po złożeniu w 2008 roku wniosków do planów miejscowych dla Czerniakowa Południowego i dla Augustówki (czyli dla terenów przylegających do Jeziorka Czerniakowskiego), w 2009 roku Towarzystwo zajęło się planem samego Miasta Ogrodu Sadyba. Sprawa nie była łatwa. Choć 26 października 2006 roku Rada Warszawy przyjęła – zainicjowaną i „wymęczoną” przez Towarzystwo - uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego dla Miasta Ogrodu Sadyba, stołeczni urzędnicy nie przydzielili na ten plan pieniędzy w budżecie, a więc prace nie ruszyły.
Po wielu miesiącach nieskutecznych spotkań i pism do urzędów, Towarzystwo zmieniło taktykę i zintensyfikowało działania. W styczniu 2009 r. członkowie zarządu Towarzystwa złożyli pismo z ponad 100 podpisami do Prezydenta Warszawy, Hanny Gronkiewicz Waltz, i odbyli liczne rozmowy z urzędnikami jej administracji, w tym Stołecznym Konserwatorem Zabytków, Ewą Nekandą Trepką, Dyrektorem Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Warszawy, Markiem Mikosem, Przewodniczącą Rady Warszawy, Ewą Malińską Grupińską, Przewodniczącym Komisji Ładu Przestrzennego Rady Warszawy, Pawłem Czekalskim. Uczestniczyli też w posiedzeniach Komisji Ładu Przestrzennego Warszawy. Wszędzie poruszali temat potrzeby realizacji planu miejscowego.
W efekcie tej ofensywy, po niemal 3 latach od podjęcia uchwały, 8 września 2009 r. Prezydent m. st. Warszawy skierował plan do realizacji, jednocześnie zapraszając zainteresowanych do zgłaszania wniosków do planu. Towarzystwo złożyło swoje szczegółowe wnioski (patrz poniżej). Wnioski te trafiły do projektanta planu, a niezależnie od tego polecił mu je do rozważenia Wojewódzki Konserwator Zabytków. Kilka tygodni później Towarzystwo pomogło podwykonawcy projektanta w przygotowaniu inwentaryzacji zieleni, w tym we wskazaniu brakujących szlaków zielonych i komunikacyjnych, oraz w dystrybucji ankiet wśród mieszkańców na temat ich potrzeb i oczekiwań wobec terenów Miasta Ogrodu Sadyba.
Tu przedstawiamy najważniejsze uwagi zgłoszone przez Towarzystwo:
- Określenie dokładnych parametrów zabudowy dla każdego kwartału, w tym powierzchni zabudowy działki, wysokości zabudowy, minimalnej powierzchni biologicznie czynnej oraz określenie linii zabudowy od ogrodu. Zdefiniowanie powierzchni biologicznie czynnej jako gruntu rodzimego. Dodatkowo określenie kształtu dachów i zakresy kolorystyki elewacji;
- wykluczenie tzw. willi miejskich (zabudowa wielorodzinna do 6 mieszkań) z projektu planu jako zabudowy obcej. Projektant w wielu kwartałach, gdzie występowała zabudowa szeregowa i bliźniacza (w tym m. in. przy ul.: Ciechocińskiej, Cześnika, Domowej, Koronowskiej, Woziwody, Rabczańskiej, Zacisznej Zdrojowej, Zelwerowicza, Zielonej), dopuścił do ich przekształcenia w całości w zabudowę wielorodzinną;
- dokonanie inwentaryzacji 313 domów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków i określenia ich wartości zabytkowej. Na tej podstawie określono warunki ochrony każdej nieruchomości, a dla tych, które utraciły walory zabytkowe (np. w wyniku przekształceń), postulowano wykreślenie z gminnej ewidencji;
- ograniczenie możliwości zamieszczania reklam, w tym dopuszczenie na obiektach usługowych maksymalnie do 3m², a na budynkach mieszkalnych tylko szyldów informacyjnych do 0,5m²;
- dopuszczenie prowadzenia usług nieuciążliwych w budynkach mieszkalnych na maksymalnie 30% powierzchni użytkowej budynku. Wykluczenie usług uciążliwych (jak myjnie);
- wprowadzenie zapisów umożliwiających prowadzenie usług kultury: na terenie B29US aktualnie użytkowanym przez TKKF WARS, oraz w lokalu przychodni zdrowia przy ul. Morszyńskiej.
- wprowadzenie zapisu dotyczącego ogrodzeń wewnętrznych - 80% przezierności z możliwością migracji małych zwierząt;
- wprowadzenie ponadstandardowej nawierzchni ulic (w tym z kostki granitowej) dla ulic: Goraszewskiej, Morszyńskiej, Okrężnej, Orężnej, Zielonej (w części) i ustalenie ulic Goraszewskiej i Morszyńskiej jako miejsc kształtowania przestrzeni publicznej wymagających specjalnie opracowanej posadzki, a dla ul. Goraszewskiej także odtworzenia oświetlenia gazowego;
- znaczne ograniczenie parametrów zabudowy terenu D53US (TKKS Sadybianka) - powierzchnia zabudowy z 30% do 20% powierzchni działki (w tym pojedynczego budynku do 500 m2/wcześniej nie było ograniczeń), ustalenie minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 40%. Domagaliśmy się też zachowania przeznaczenia terenu zgodnie z zapisem w akcie notarialnym z dnia 12.11.1993 – „teren objęty tą lokalizacją przewidziany jest pod plac zabaw dla dzieci , młodzieżowy ośrodek sportowo wypoczynkowy” (przed samym uchwaleniem obszar D53US został wyłączony z planu miejscowego jako, że mieszkańcy sąsiadujących działek z TKKF Sadybianka obstawali aby uniemożliwić jakąkolwiek dalszą zabudowę działki. Towarzystwo wsparło na komisji Ładu Przestrzennego Rady Warszawy stanowisko mieszkańców).
- zgłoszenie kilkudziesięciu innych uwag - identyfikujących błędy i rozbieżności między tekstem planu i załącznikiem graficznym oraz wnioski o zmianę parametrów zabudowy, funkcji czy linii zabudowy.
Część tych głównych uwag po merytorycznych dyskusjach między Towarzystwem a Urzędem została uwzględniona na etapie konsultacji. Po wyłożeniu planu w dniu 18 lutego 2013 Towarzystwo wniosło szereg uwag merytorycznych, w tym dotyczące kwestii, które nie zostały wcześniej uwzględnione:
- pozostawienie ul. Zdrojowej jako jednojezdniowej (nie dwujezdniowej z pasem zieleni po środku);
- obniżenie zabudowy dla obszaru TKKS Sadybianka z 10 do 8 metrów i ustalenie poziomu hałasu na poziomie jak dla zabudowy jednorodzinnej oraz zapewnienie miejsc parkingowych dla gości na terenie posesji;
- wprowadzenie zapisów dla terenu D42MW (Spółdzielnia Sztuka przy komisariacie policji) umożliwiających zabudowę w ogrodzie (tak zwana zabudowa w drugiej linii)
- ograniczenie wielkości i ilości reklam (uwaga wcześniej nie uwzględniona)
- szereg innych uwag porządkujących
Przedstawiciel Towarzystwa - Jerzy Piasecki prezentował też uwagi na debacie publicznej w dniu 15 lutego 2013, podejmując dyskusję z projektantami. Dwa miesiące po ustawowym terminie rozpatrzenia uwag - wobec powstania kolejnego opóźnienia - 11 kwietnia 2013 Towarzystwo wraz z mieszkańcami podjęło akcję interwencyjną. W czerwcu 2013 skierowaliśmy pismo do Marka Mikosa, Dyrektora Biura Architektury (i 44 pisma innych mieszkańców Sadyby – w sumie 294 podpisy). W odpowiedzi uzyskaliśmy deklarację uchwalenia planu do końca roku 2013. Kilkadziesiąt monitów telefonicznych nie przyniosło jednak efektów, więc w lipcu 2014 skierowaliśmy zdecydowaną prośbę do Pani Prezydent Warszawy – dopiero to spowodowało wznowienie postępowania we wrześniu 2014. 15 kwietnia 2014 Towarzystwo i mieszkańcy aktywnie uczestniczyli w Radzie Dzielnicy, opiniującej projekt planu, wnosząc o zmiany zapisów dotyczących nieuwzględnionych uwag dla terenu TKKF Sadybianka.
We wrześniu i październiku 2014 roku Towarzystwo na 3 kolejnych posiedzeniach Komisji Ładu Przestrzennego Rady Warszawy zabiegało, aby utrzymać korzystne zapisy planu – jako że indywidualni właściciele działek uczestniczący w spotkaniach wnioskowali o zmianę tych korzystnych zapisów na swoją korzyść już poza formalną procedurą planistyczną, licząc na przychylne decyzje radnych. W wyniku aktywnej postawy naszych przedstawicieli większość niekorzystnych wniosków nie uzyskała poparcia radnych. Za sprawą aktywnych mieszkańców sąsiadujących z klubem sportowym, z projektu planu wyłączono teren TKKF „Sadybianka”, aby w odrębnej procedurze wprowadzić zapisy m. in. ograniczające jeszcze kubaturę obiektów i ich uciążliwość.
W dniu 16 października 2014 po 8 latach i 9 miesiącach od wniosku Towarzystwa, plan został uchwalony przez Radę Warszawy. W sesji uczestniczył i zabierał głos Janusz Białasik - były prezes Towarzystwa. Marek Mikos, po. Dyrektura Biura Architektury podkreślił, że na Sadybie istnieje świadoma i aktywna społeczność lokalna, a Towarzystwo odegrało bardzo ważną rolę na wszystkich etapach tworzenia planu.
W 2014 z inicjatywy Towarzystwa powstał i – dzięki jego intensywnej promocji – kilkukrotnie zwyciężył w głosowaniu mieszkańców projekt budżetu partycypacyjnego „Ścieżka dla Jeziorka Czerniakowskiego”.
Projekt, opracowany i realizowany przez Fundację Ja Wisła, zakładał m.in. wytyczenie utwardzonej ścieżki edukacyjnej wokół 4,5 kilometrowej linii brzegowej Jeziorka. Poza słupkami wyznaczającymi trasę powstały na trasie 52 przystanki, każdy z tablicą edukacyjną o walorach przyrodniczych i kulturowych rezerwatu przyrody, pomostem, ławką i koszem na śmieci. Ustawione zostały również 2 przenośne toalety. Trasa stanowi szlak dla tradycyjnych spacerów z przewodnikiem. Dodatkowo rokrocznie ponawianym elementem projektu było zorganizowanie co najmniej 100 zajęć edukacyjnych z przewodnikiem i ratownikami na kajakach. Taka forma prezentacji obliczona była szczególnie na uczniów szkół podstawowych, którzy w godzinach od 9 do 14 mają nad Jeziorkiem Czerniakowskim odbywać nietypowe lekcje przyrody w terenie. Projekt obejmował również powołanie stałego strażnika Jeziorka. Odbywał on codzienne patrole wokół ścieżki, dokonywał drobnych napraw, informował przybyłych o atrakcjach tego miejsca, oraz pisał bloga poświęconego życiu nad Jeziorkiem.
Projekt był kontynuowany w kolejnych latach do roku 2018.
Towarzystwo podjęło wiele nowych inicjatyw integrujących lokalną społeczność.
Od 2011 roku organizujemy świąteczny konkurs na najładniej ozdobiony dom w Mieście Ogrodzie Sadyba, bicie rekordu Warszawy w lepieniu najdłuższego łańcucha papierowego na choinkę, turniej tenisowy Sadyba Cup, czy jesienny pchli targ (na Skwerze Starszych Panów i Skwerze Ormiańskim).
Trzy imprezy integracyjne weszły do stałego kalendarza Sadyby po 2014 roku:
Artystyczna Okrężna. Od grudnia 2014 roku co roku odbywa się na ulicy Okrężnej artystyczny kiermasz świąteczny, organizowany przez Pracownię Sztuki Dziecka przy Okrężnej 5a i wspierany przez Towarzystwo. W trakcie kiermaszu odbywają się wernisaże znanych na całym świecie polskich artystów, kupić drobne rękodzieło lokalnych artystów, czy porozmawiać z sąsiadami przy herbatce i cieście. Akcję zainicjowała i zorganizowała Kasia Durkacz-Gajewska z Pracowni Sztuki Dziecka, a współorganizowało Towarzystwo.
Niepodległa. Od 2018 roku trwa cykl spotkań artystycznych, inspirowanych przedwojenną historią Sadyby Oficerskiej. W kazamatach Fortu IX przy Powsińskiej odbywają się prelekcje, pokazy przedwojennej mody, koncerty przedwojennych piosenek. Całość zainicjowała Katarzyna Szczepaniak, a organizuje Towarzystwo Miasto Ogród Sadyba.
Bal Oficerski. W 2019 roku po raz pierwszy Towarzystwo zorganizowało bal oficerski dla mieszkańców i sympatyków Miasta Ogrodu Sadyba. Uczestnicy w strojach stylizowanych na lata 30. bawili się w kazamatach Fortu IX przy Powsińskiej. Bal ma być kontynuowany w kolejnych latach.
W konsultacjach społecznych dla Miasta-Ogrodu Sadyba, zainicjowanych i współtworzonych przez Towarzystwo, gros mieszkańców osiedla opowiedziało się za niesoleniem ulic. Dzielnica Mokotów wdrożyła wolę mieszkańców od kolejnego sezonu zimowego.
Po analizie wniosków, które mieszkańcy Miasta Ogrodu Sadyba - za pośrednictwem Towarzystwa - skierowali do Urzędu Dzielnicy Mokotów, zarząd dzielnicy zdecydował się rozpisać konsultacje społeczne na tym osiedlu. Mieszkańcy starej Sadyby mieli wypowiedzieć się, czy zimą sypać sól na ulice i czy wprowadzić ograniczenie prędkości na całym osiedlu.
Konsultacje społeczne w Mieście Ogrodzie Sadyba odbyły się między 7 listopada a 5 grudnia 2016 r. Towarzyszyła im kampania informacyjna oraz spotkanie, które odbyło się 19 listopada 2016 w szkole podstawowej nr 115 przy Okrężnej 80.
Towarzystwo zainicjowało te konsultacje oraz aktywnie uczestniczyło w przygotowaniu ich założeń – zakresu, grupy odbiorców, terminów, form promocji – oraz w ich późniejszym intensywnym wdrażaniu. Ostatecznie w konsultacjach wzięło udział 427 osób. Za rezygnacją z soli opowiedziało się 94% ankietowanych. Z kolei aż 86% ankietowanych (321 osób) uznało za właściwe ograniczenie prędkości do 30 km/godz.
Wkrótce po zakończeniu konsultacji, zarząd dzielnicy Mokotów oficjalnie zdecydował, że zrezygnuje z soli w kolejnym sezonie zimowym. I tak się stało. Niestety, zarząd dzielnicy Mokotów – mimo wejścia w życie kolejnego roku budżetowego - do dziś nie uwzględnił jednoznacznej woli mieszkańców starej Sadyby w drugiej konsultowanej sprawie. Zdecydował jedynie, że „wprowadzenie stref ograniczonej prędkości (do 30 km/h) w obszarze objętym konsultacjami będzie realizowane etapowo, w miarę pozyskiwania środków na ten cel oraz przy realizacji planowanych remontów ulic”. Zgodnie z prawem, wynik konsultacji nie jest jednak obligatoryjny dla władz dzielnicy. Równie dobrze urzędnicy mogą przyjąć wnioski do wdrożenia albo całkowicie zignorować głos mieszkańców.
Dla poprawy bezpieczeństwa nad Jeziorkiem Czerniakowskim doprowadziliśmy do uchwalenia przez Radę Warszawy bezprecedensowej uchwały o zakazie wnoszenia, podawania i spożywania alkoholu na plaży nad Jeziorkiem Czerniakowskim.
Pierwsza uchwała z 12 maja 2016 roku wprowadziła zakaz tylko na rok. Druga – jednogłośnie przyjęta - uchwała z 11 maja 2017 roku wydłużyła zakaz na okres 2017-2019.
Wprowadzenie zakazu w roku 2016 na terenie plaży zaowocowało znacznym podniesieniem bezpieczeństwa, na co wskazują statystyki Policji, opinie mieszkańców, opinia Strażnika Jeziorka Czerniakowskiego. Dało też ono podstawę do interwencji. Spowodowało to jednak, że grupki nadużywające alkohol przeniosły się w inną cześć rezerwatu – na polany za plażą i północną część ścieżki.
Po ośmiu latach od podjęcia pierwszego działania Towarzystwo doprowadziło do wpisania przebudowy ulicy Goraszewskiej do miejskiego planu inwestycji na lata 2019-2020. Pierwsze prace budowlane mają ruszyć w drugiej połowie 2019 roku.
Ulica Goraszewska jest głównym szlakiem komunikacyjnym naszego historycznego osiedla. Codziennie setki osób przemieszczają się nią do parafii Św. Tadeusza, Szkoły Podstawowej nr 103, przedszkola na ul. Zacisznej, własnych domów, a w okresie letnim na plażę nad Jeziorkiem Czerniakowskim. Wybudowana w roku 1919 ulica była jednym z najważniejszych szlaków komunikacyjnych Miasta Ogrodu Czerniaków. Do dzisiaj zachowały się na niej przedwojenne domy projektowane przez wybitnych architektów, w tym Goraszewska 19 - przez Oskara Sosnowskiego i Goraszewska 22 (obecnie Godebskiego 14) przez Karola Sicińskiego.
Ulica nie była remontowana od 25 lat jej stan jest tragiczny - cała jezdnia jest w łatach, nierównościach i dziurach, ale i tak w lepszym niż tak ważne dla pieszych chodniki. Postanowiliśmy, że Goraszewska odzyska swój dawny blask poprzez odtworzenie oświetlenia gazowego i wymianę asfaltu na kostkę granitową oraz budowę chodnika o podwyższonym standardzie. We współpracy z parafią Św. Tadeusza wnosiliśmy do Dzielnicy o remont ulicy już w roku 2011 i 2013. Niestety, bezskutecznie, z uwagi na brak środków w budżecie i inne pilniejsze remonty. Mimo wielu pism i spotkań z urzędnikami (w tym listu z 1385 podpisami mieszkańców), Towarzystwo uzyskiwało kolejne odmowy na szczeblu dzielnicy i miasta.
Dopiero w 2016 dzielnica Mokotów zdecydowała się zrealizować koncepcję przebudowy z oszczędności za rok 2016, ale zadeklarowała, że nie ma pieniędzy na realizację budowy. Styczeń 2017 r. koncepcja Goraszewskiej została zakończona. 11 maja 2017 r. na wniosek Prezydenta Miasta st. Warszawy Rada Warszawy wprowadziła zmiany do Długoletniej Prognozy Finansowej i zabezpieczyła 2,5 mln PLN na rewitalizację Goraszewskiej. Od października 2017 r. trwały prace nad projektem budowlanym. Mimo problemów zgłoszonych przez konserwatora zabytków i różne biura stołecznego ratusza, projekt budowlany został zatwierdzony. W czerwcu 2019 ma zostać ogłoszony przetarg na wykonawcę, a prace mają ruszyć niedługo po rozstrzygnięciu.