1921-1938: Powstaje osiedle willowe wg idei Miasta-Ogrodu
Z inicjatywy hrabiów Skrzyńskiego, Sobańskiego i Tarnowskiego, właścicieli okolicznych gruntów, powstaje spółka „Miasto-Ogród Czerniaków”. Po załatwieniu niezbędnych formalności, wytycza ona kilkaset działek o minimalnej powierzchni 1000 m2 każda, położonych nad Jeziorem i wzdłuż ul. Goraszewskiej. Później buduje na nich wille w stylu dworków szlacheckich z XVIII i XIX wieku (np. willę na ul. Goraszewskiej 19). Inicjatorem powołania spółki Miasto-Ogród Czerniaków i zbudowania osiedla mieszkaniowego o tej samej nazwie jest inżynier Kazimierz Pawłowicz, członek jej zarządu, który staje się jednym z pierwszych mieszkańców osiedla na rogu ulic Goraszewskiej i Jodłowej (jego willa – jako jedyna na Sadybie - zostaje całkowicie zburzona w czasie II wojny światowej, na jej miejscu jest dziś publiczny skwer).
Fort IX Czerniakowski zostaje nazwany imieniem gen. Henryka Dąbrowskiego
Znany architekt, profesor Politechniki Warszawskiej, Oskar Sosnowski opracowuje plan zagospodarowania terenów wokół fortu, nawiązując w nim do idei miasta-ogrodu Ebenezera Howarda
Oficerowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, na czele z majorem Władysławem Kuntzem, a rok potem z gen. Józefem Zającem, rejestrują w Sądzie Grodzkim dla miasta Warszawy Oficerską Spółdzielnię Budowlano-Mieszkaniową „Sadyba”, z siedzibą przy ówczesnym placu Saskim. Od roku 1924 na terenie wokół fortu, przyznanym przez Magistrat m.st. Warszawy, a ograniczonym od zewnątrz ulicą Okrężną, buduje ona i zasiedla osiedle kilkudziesięciu malowniczo położonych, jednopiętrowych domów, wolno stojących i bliźniaczych, z tarasami i ogrodami. Projektują je znani przedwojenni architekci: wspomniany już Oskar Sosnowski, Kazimierz Tołłoczko, Tadeusz Tołwiński i Aleksander Więckowski. W latach 1926-28 wprowadzają się do tych domów organizatorzy oraz inni wysokiej rangi oficerowie wojska polskiego z rodzinami. Wielu z nich ma bohaterską przeszłość bojową – brali udział w I wojnie światowej oraz w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.
Spółdzielnia „Sadyba” oddaje do użytku ostatnią budowlę – trzypiętrowy blok mieszkalny na rogu ulic Powsińskiej i Morszyńskiej, zaprojektowany przez inż. Konstantego Rago.
Zawiązuje się Towarzystwo Przyjaciół Miasta-Ogrodu Czerniaków. Otrzymuje ono na własność fort i jego budynki. Na czele Towarzystwa staje adiutant Piłsudskiego i późniejszy poseł na Sejm, pułk. Feliks Stanisław Kamiński. Pułkownik Kamiński łączy tę funkcję z funkcją prezesa Spółdzielni Oficerskiej Sadyba
W miejscu zasypanej północnej części fosy - na osi ulicy Powsińskiej - powstaje pętla tramwajowa
W drewnianym budynku koło Fortu, wykorzystywanym kiedyś jako dacza dla oficerów rosyjskich, Towarzystwo Przyjaciół Miasta-Ogrodu Czerniaków otwiera prywatną szkołę powszechną. Prowadzi ją spółdzielnia Zespół Nauczycielski. Jedną z twórców spółdzielni jest 21-letnia nauczycielka Wanda Turowska, od 1945 r. wieloletnia dyrektor szkoły nr 115 na Sadybie (obecnie szkoła nosi jej imię)
Ul. Powsińska zostaje przedłużona do Wilanowa. Umożliwia to betonowy most, który powstaje w miejsce wątłego zwodzonego mostu, obsługiwanego dotąd przez załogę Fortu. Nowy most służy głównie samochodom i tramwajom - kolejka warszawska nadal biegnie bowiem starym torem-obwodnicą, omijając okolice Fortu przez ul. Okrężną
Pozostałości Fortu po wschodniej stronie Powsińskiej zostają wysadzone w powietrze, a na ich miejsce powstaje park publiczny (obecnie park im. Szczubełka)
Pętla tramwajowa zostaje przeniesiona za most w miejsce obecnej zajezdni autobusów