Dom gen. dyw. Tadeusza Kasprzyckiego (1891-1978). Projekt: arch. Tadeusz Tołwiński (1925). Po studiach w Paryżu i Genewie, Kasprzycki w 1914 obejmuje dowództwo Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich – 144-osobowego oddziału, utworzonego przez Józefa Piłsudskiego, jako kuźnia kadr dla przyszłego wojska polskiego.
Pierwsza Kadrowa – jako jedyna w pełni wyposażona kompania piechoty - wyrusza z zaboru austriackiego do Królestwa Polskiego, by walczyć o niepodległość Polski wkrótce po wybuchu I wojny św.. Dociera pod Kielce i Warszawę, ale nie udaje jej się wywołać tu powstania przeciwko Rosji - żołnierze Kasprzyckiego zostają wręcz niechętnie przyjęci i muszą się wycofać do Krakowa. Tam stają się zalążkiem Legionów Polskich. To właśnie w wyniku tego gorzkiego zawodu powstaje później pieśń „Pierwsza Brygada”– przyszły hymn legionowy (a od 2007 – oficjalna pieśń Wojska Polskiego).
W 1915 Kasprzycki staje się komendantem naczelnym Polskiej Organizacji Wojskowej. Adiutant generalny Naczelnego Wodza i Naczelnika Państwa, J. Piłsudskiego (1918-1919), od 1923 w Sztabie Generalnym. Delegat Polski na konferencję rozbrojeniową. Mianowany generałem brygady w 1929. Od 1931 w rządach: Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego (którego brat mieszka – nota bene - w Bloku Oficerskim na ul. Morszyńskiej) i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Najpierw jako wiceminister, a od śmierci Piłsudskiego w 1935 - ostatni przed wojną minister spraw wojskowych. W tych samych rządach ministrem spraw zagranicznych jest sąsiad Kasprzyckiego zza ściany (Okrężna 22) – Józef Beck. W 1939 podpisał traktat polsko-francuski o wzajemnej pomocy w razie agresji niemieckiej, co uznaje się za oficjalny początek międzynarodowej koalicji antyhitlerowskiej. W 1939 wraz z rządem ewakuuje się do Rumunii, gdzie zostaje internowany. Od 1945 na emigracji w Kanadzie.
