Dom ministra Józefa Becka. Projekt: Tadeusz Tołwiński? (1925 r.).
Józef Beck (1894-1944) studiuje na Politechnice Lwowskiej i w Akademii Eksportowej w Wiedniu. Jest członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, w latach 1914-1917 żołnierzem Legionów Polskich i adiutantem Józefa Piłsudskiego. 1922-1923 - attache wojskowy RP w Paryżu i Brukseli. W 1926 staje na czele oddziałów polskiej armii, które opowiedziały się za Józefem Piłsudskim i doprowadza do zamachu majowego. W latach 1926-1930 jest szefem gabinetu ministra spraw wojskowych, od 25 sierpnia do 4 grudnia 1930 - wicepremierem w rządzie Józefa Piłsudskiego, a następnie (do 1932) - wiceministrem spraw zagranicznych. 2 listopada 1932 obejmuje stanowisko ministra spraw zagranicznych i samodzielnie kieruje polską polityką zagraniczną aż do wybuchu II wojny światowej. Przyczynia się do podpisania w 1932 w Moskwie układu o nieagresji ze Związkiem Radzieckim, a w 1934 w Berlinie - z Niemcami. Doprowadza do zawarcia w 1939 sojuszu z Wielką Brytanią. Po klęsce Polski w kampanii wrześniowej, w nocy z 17 na 18 września 1939 ewakuuje się wraz z rządem do Rumunii, gdzie zostaje internowany.
Jak pisze Mieczysław Lepecki (adiutant Marszałka): „(Płk Beck) cieszył się nieograniczonym zaufaniem Marszałka Piłsudskiego… był Mu poza rodziną osobą bodaj najbliższą. On jeden miał drzwi Giszu zawsze przed sobą otwarte”.
