Zachowane plany i mapy pozwalają policzyć, że przy ul. Podhalańskiej (i do niej poprzecznych) na 70 wydzielonych nieruchomości po roku 1945 zabudowanych było 14 domów po stronie nieparzystej i 8 po stronie parzystej.
Niełatwo ustalić, które z nich ukończono do 1939 roku. W dokumentach Biura Odbudowy Stolicy, które w lutym i marcu 1945 r. inwentaryzowało zniszczenia zabudowy, jedynie dom nr 19 wskazywano jako zamieszkały. Przypomnieć tu wypada, że ul. Podhalańska (Orężna) zostałą w szczególnie okrutny sposób spacyfikowana 2-3 września 1944 roku, a mieszkańczy M-O Czerniaków poświęcili pamięci swym sąsiadom tablicę pamiątkową (Klarysewska 55)
Odbudowę zniszczonych domów prowadzono zwykle bez szczegółowej dokumentacji technicznej. Jedynie właściciele domów i mieszkań ubiegających sie o wykluczenie ich spod kwaterunku zobligowani byli wykonać inwentaryzacje. Dokumentują one charakter wznoszonych przed 1939 r, domów z których większośc to kilkumieszkaniowe kamienice “jak wille” z mieszkaniami na parterze powiązanymi tarasami (oszkloną werandą) z ogrodem (lub jego wydzieloną częścią). Większość z nich zachowała do dziś swój charakter.
Domy nowe, projektowane już po 1947 r. podobnie jak ich przedwojenne poprzedniczki cechuje skromny metraż (zwykle 2-3 pokoje z kuchnią), lecz jest to zabudowa jednorodzinna. Segmenty łączone po dwa (symetrycznie) lub w szeregu tworzące zabudowę zwartą, jak to mówiono przed wojną “w odstępach”. Wiele z tych domów nosi cechy eksperymentu ze względu na zastosowane materiały lub rozwiązania funkcjonalne.
