Do niecodziennych w skali Warszawy eksperymentów należy zespół domów atrialnych zrealizowany przez SBM “Współzawodnictwo Pracy” pracowników Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (przy Okrężnej między Zdrojową i Zelwerowicza).
Parterowe domy, nowatorskie w swym układzie funkcjonalnym “wokół ogródka” a nie w ogrodzie. Prace nad kolonią domków rozpoczęły się w czerwcu 1969 roku skończyły w 1972 r. Autorzy zespołu atrialnego na Sadybie to: Donat Putkowski, Hanna Adamczewska, Grzegorz Chodkowski, Krystyna Mikucka-Jagiełło, Kazimierz Wejchert.
ATRIALNOŚĆ
“Budynek atrialny jest budynkiem występującym grupowo: najczęściej jeden z boków jest bokiem dostępnym do uliczki mieszkalnej, trzy pozostałe graniczą z sąsiadami - ich budynkami lub ogrodzeniami (...). Składa się z reguły z powierzchni zabudowanej domem i zajętej pod atrium”. “Zabudowę w układzie atrialnym stosuje się dla uzyskania dużej intensywności zabudowy działki przy wysokości jedna, wyjątkowo dwie kondygnacje. Podstawowym kryterium zabudowy atrialnej jest intymność dziedzińca czy ogrodu, uzyskiwana przez otoczenie go murami albo ogrodzeniami pełnymi lub przewiewnymi, jednak nie pozwalającymi na wgląd do środka dziedzińca”.
Cytaty z książki prof. Hanny Adamczewskiej-Wejchert “Domy atrialne” (PWN, 1976 r.)
Inwestorami zostali profesorowie architektury z Politechniki Warszawskiej. Większość z nich nadal mieszka w swoich domach.
Kolonia domów Atrialnych z Orężnej łączy pierwsze realizacje idei Miasta Ogrodu - zdrowego i wygodnego mieszkania na peryferiach dużych miast z wymaganiami współczesności. Stoją w cieniu gazowych latarnii ul. Podhalańskij (Orężnej). Są wpisane do gminnej ewidencji zabytków.
